Sinds 1 april staan we op de paddock. Het was keihard werken om de boel optijd af te hebben. We hebben o.a. in de storm waarin het zand ons om de oren sloeg en de gevoelstemperatuur -15 graden was, aan een uitbouw voor de oude stal gewerkt. Werkelijk alles wat maar fout kon gaan ging fout, wat ons meer dan dubbel werk gaf.
Keihard werken dus, terwijl thuis de boel ook door moest draaien, het huis en de 3 kids hun aandacht vroegen en Dreijca ook gewoon gereden moest worden. Eigenlijk van af het begin ging het tussen mij en degene die het weitje had weten te regelen al fout. Ik was door meerdere mensen gewaarschuwd dat het geen aardige tante was en de manegeeigenaar gokte dat ik binnen een maand weer terug zou zijn. Maar ik kende haar immers al een jaartje als stalgenoot en dacht steeds dat we gewoon door een stresvolle periode heen moesten zien te komen en het daarna weer goed zou gaan. Dat ging het dus niet.
Toen we er uiteindelijk stonden bleven de twistpunten zich opstapelen wat resulteerde in de mededeling dat ze een stukje van het 250m lange terrein, inmiddels paddock geworden, zou afzetten voor Dreijca en de inmiddels gekocte pony van mijn dochter, Promesa. Het iniminie stukje wat ze voor mij in gedachte had kostte me €5000,- want dat was de investering die ik er inmiddels ingestopt had. Mijn vader dan hè
Na een tijdje werd dat vonnis herzien maar na weer een tijdje wederom in ere hersteld. Na nog een tijdje en 2 pogingen van mijn kant om eens goed samen rond te tafel te gaan zitten verder, barste helemaal de bom en kreeg ik een mailtje waarin mij werd gezegd zo snel mogelijk en uiterlijk per 1 juli de paddock te moeten verlaten.
HELP! Want ik baalde niet alleen verschrikkelik van het feit dat mijn inmiddels niet meer luchtzuigende merrie weer terug verbannen zou worden naar een ruimte van 3 bij 3, maar een pony op de manege stallen zou financieel onmogelijk zijn en dus betekenen dat als ik niets anders voor haar zou vinden, ze alweer verkocht zou moeten worden. Grote ramp voor mijn dochter want het is echt het meest lieve en leuke dierjte wat ze zich maar wensen kan.
De hele straat ( weilandjes met paardenmensen ) was in rep en roer, schaarde zich achter mij en zocht naar oplossingen voor Promesa. Iedereen kon haar wel uitspugen en zag in alles de bevestiging van het beeld dat ze al van haar hadden.
Waarom weet ik niet maar opeens kreeg ik in de nacht een what's apje met de vraag of ik met haar wilde praten. Na een nacht nadenken, want er was inmiddel zoveel gebeurd dat ik er serieus over na moest denken of ik überhaupt mezelf nog een keer wilde bloodstellen aan de stres die het omgaan met haar met zich mee bracht, ben ik op haar verzoek ingegaan. De volgende ochtend hebben we uuuuren met onze gat in het zand zitten praten. Een heel bijzonder gesprek waarin ik voor het eerst het gevoel had met de echte M. te praten i.p.v. met een strak omhulsel. Ze stelde zich heel open en kwetsbaar op, vertelde hoe zij alles gezien en beleefd had en luisterde naar mijn versie van alles. Ik heb haar werkelijk alles kunnen zeggen, en dat was heel wat want ze was echt niet netjes geweest. Tegen in een spiegel kijken was iets wat voor haar tot nu toe onmogelijk was en waar ze vreselijk van op tilt sloeg maar nu kon ze alles horen en binnen laten komen. De dingen die ik zei waren niet als verwijten bedoeld en werden ook niet als zodanig gehoord en gevoeld. Dat was denk ik nog wel het meest bijzondere aan alles omdat je voorheen werkelijk niets kon zeggen of ze ervoer het als kritiek.
Ze huilde een paar keer, iets wat voorheen ook onmogelijk leek omdat ze iets heeft tegen 'zwak zijn'. En we spraken af alles te laten bezinken en te zoeken naar manieren om stel dat ik zou blijven, niet opnieuw in dezelfde negatieve spiraal terecht te komen. Zij wilde het in ieder geval proberen en ik moest voor mezelf de boel op een rijtje zetten omdat mijn vertrouwen behoorlijk beschadigd was en ik echt heel veel stres gehad heb van alle ellende sinds we met die paddock bezig zijn gegaan.
We zijn nu weer bijna een week en een aantal kleine gesprekjes verder. Ze is zichzelf in zelfonderzoek helemaal binnenstebuiten aan het keren, staat regelmatig voor mij tranen weg te slikken met woorden als: wat heb ik aangericht?!!
Ik heb er wel vertrouwen in dat we een goede kans maken van nu af eindelijk samen te gaan genieten van de paddock. De kudde is inmiddels helemaal tot rust gekomen. Dreijca is de baas, wat ze in het begin met veel beten bevestigen moest maar wat ze nu af kan met een blik of een plat oor. Ze liggen heerlijk vaak te slapen in het zand of beginnen ineens te rennen en spelen. Ech zo gaaf.
Ik zal kijken of ik bij de foto topic wat foto's plaatsen kan.
En die pony, die is echt zo gaaf. Het is een welshje zonder papieren. Lekker voorwaarts maar bomproof. 5 jaar oud en ze rijdt haar altijd zonder bit, met het hoofdstel van Takoda, en regelmatig zonder zadel. Op de paddock heeft ze zelfs geoefend met alleen een neckrope om. En het is op haar dikke buik na ook nog eens een heel knap ding. Super gebouwd. Ze is overal voor geschikt, springen, dressuur, westernachtig rijden en vast en zeker ook voor een koetsje te zetten. En dat alles voor de prijs van €800, inclusief boomloos zadel en hoofdstel. Oh ja, en twee dekens.
Nou, ik ga even kijken of ik foto's plaatsen kan.