takoda weg

Piney · Bericht door **Piney** » 23-01-2013 19:54

Ik heb alles stil gevolgd.
Sterkte met het verlies, ze was prachtig!

essiedepessie · Bericht door **essiedepessie** » 23-01-2013 20:55

Ik mag hier dan niet meer zoveel reageren omdat ik gewoon voor mijn gevoel niets te melden heb, maar ik heb dit wel gevolgd, en laatst nog met veel plezier je filmpje gekeken waarbij ze mee ging als handpaard.

ze was prachtig, en laten gaan hoort erbij, dat weet ik maar al te goed.

Respect voor je beslissing. Takoda is nu fijn pijnvrij...

Moge ze maar lekker over de wolkjes galloperen samen met Morrisje.

silly · Bericht door **silly** » 23-01-2013 21:26

diep respect voor je moedige, en moeilijke beslissing.. :gut:
ook ik zit met tranen in mn ogen.

omdat ik, en meer met mij, weten hoe het is.
takoda is nu van alle pijn verlost, en jij moet de tijd nemen, om het te verwerken..
ik kan me niet eraan onttrekken, om te denken, dat daar toch de zurigheid vandaan kwam. ze porbeerde wat duidelijk te maken. ik kan me niet voorstellen, dat ze zo is.
sterkte er mee...
takoda, rust zacht, vrij meisje..

sontana · Bericht door **sontana** » 23-01-2013 22:52

Dutchstar schreef:Welke wisselende reacties? Ik heb het gevoel dat je op mij doelt.
Ik heb respect voor haar beslissing en er is nooit verteld dat het twee jaar geleden ook al een 3 was. Dat veranderd de hele zaak!

Nee, nee, nee , sorry dat ik jou dat gevoel geef dat bedoel ik juist niet .

Ik heb me een beetje afstandig op gesteld in deze topic. Ik waardeer juist elke reactie. Of druk ik me nu weer niet zo handig uit.

Promisse · Bericht door **Promisse** » 23-01-2013 23:03

Ik probeer er deze keer gezond mee om te gaan. Het te blijven voelen en zo. Normaal als er iets ergs is dan gaat de knop om en ben ik leeg, voel niets. Dan krijg ik de rekening tien jaar later gepresenteerd. Deze keer wil ik het normaal doen, de pest is alleen dat ik niet goed weet hoe.
Ik voel het verdriet steeds door me heen golven en dan lijkt het alsof er allemaal messen in mijn strot steken. Dat wordt dan zo erg dat het lijkt alsof ik dat niet verdragen kan. Het is heel moeilijk om dan niet mijn oude meganisme in werking te stellen van 'niet voelen'. Ik weet ook niet of ik het goed doe. Of iedereen die messen heeft of dat ik iets verkeerd doe waardoor ik dat voel.
Het liefste lig ik op de bank en kom ik er niet meer vanaf. Dat is niet prettig. Ik weet dat ik dat in een handomdraai veranderen kan in moeiteloos functioneren. Maar mijn verstand zegt dat dat niet de manier is. Hoewel, daar ben ik het niet helemaal met mezelf over eens. Móet een mens wel perse rouwen? En hoeveel is genoeg? Of gaat dat vanzelf over en is het dan pas genoeg?
Ik zou hier alles op kunnen schrijven wat me verdrietig maakt over haar kwijt zijn. Maar dat is pure zelfpijniging. Ik kap de gedachten dan ook af zodra ze ontstaan. Of moet ik dat dus ook niet doen? Geen idee hoe een gezond mens dat doet. Nooit gedaan. Ooit besloten nooit meer te huilen en me daar moeiteloos strak aan gehouden. Deze keer wil ik er goed mee omgaan.
Ik vind het ook zo erg voor Dreijca. Takoda was haar merrie. Haar bezit. Ze hield iedereen weg van Takoda en hield Takoda weg van iedereen. Ik heb het haar proberen uit te leggen. Ze zeggen dat paarden dat verstaan.....
Er staat al een ander paard in Takoda's box. Zoooo raar. Alles gaat zonder hapering verder. Plek ingenomen.

silly · Bericht door **silly** » 23-01-2013 23:07

een lege plek is ook niet alles om naar te kijken.
wat betreft rouw, moet je het maar laten komen zoals jij dat wilt.ierdereen doet het op zn eigen manier.
bij mij kwam het echte besef ook pas na een paar weken, en wilde ik ook mn bed niet meer uitkomen.
er zijn geen regels voor. je bent nu mss in een soort van shock, en de impact komt dan later..

Promisse · Bericht door **Promisse** » 23-01-2013 23:14

Ik voel het wel degelijk deze keer. In tegenstelling tot de dood van mijn eerste paard. Die bracht ik zelf naar de slacht en hield het touw vast terwijl hij afgeschoten werd. Dat op zich was een heel lugubere vertoning. Hoe een paard dan neerstort, sneller dan je je voorstellen kan. Hij draaide daarna meteen op zijn rug, benen in een kramp recht de lucht in, lange scheet. Daarna keel doorsnijden, plas bloed. Ik stond er bij en keek erna. Deed halster af en stapte naar buiten om verder met de dag te gaan. Geen traan gelaten, geen emotie gevoeld. Terwijl ik echt knetter was op dat dier.
Nu voel ik het wel, maar is het een soort gevecht met mezelf om het niet weg te maken maar het te blijven voelen. Ik merk dat ik het tegen mijn wil in toch snel weg maak iedere keer. Misschien ben ik bang dat het gevoel te groot is. Terwijl dat vast niet zo is. Want iedereen kan dit aan, dus waarom zou ik dat niet kunnen.

Promisse · Bericht door **Promisse** » 23-01-2013 23:14

En nee, een lege plek is waarschijnlijk nog veel lastiger. En voor Dreijca ook. Want ze stonden naast elkaar.

sontana · Bericht door **sontana** » 23-01-2013 23:18

Pff, niet fijn dat haar plekje alweer is ingenomen. Maar dat is iets waar je niets aan kan doen. Je heb ooit voor jezelf een besluit genomen dat je nooit meer zo'n vreselijke pijn meer wil doorgaan . Daarom zal je waarschijnlijk jezelf beschermen en vaak gebeurt dat door niemand of niets meer voor de volle 100% in je hart te sluiten . Maar er zijn echter momenten dat het stiekum wel gebeurt. Dan zakt deze zelfbescherming even als een kaartenhuis in. Rouwen gebeurt of je wil of niet . Hoe en wanneer het stopt ...ach wat maakt het uit. Geef/gun jezelf de tijd. En wees niet zo hart voor jezelf. Het is heel normaal wat je voelt en super om het van je af te schrijven :grouphug:

Dutchstar · Bericht door **Dutchstar** » 24-01-2013 01:53

sontana schreef:
Dutchstar schreef:Welke wisselende reacties? Ik heb het gevoel dat je op mij doelt.
Ik heb respect voor haar beslissing en er is nooit verteld dat het twee jaar geleden ook al een 3 was. Dat veranderd de hele zaak!
Nee, nee, nee , sorry dat ik jou dat gevoel geef dat bedoel ik juist niet . Ik heb me een beetje afstandig op gesteld in deze topic. Ik waardeer juist elke reactie. Of druk ik me nu weer niet zo handig uit.

Nee hoor, ligt niet aan jou, mijn mening over dit soort topics wordt vaak niet zo gewaardeerd, daarom dacht ik 't

Promisse, iedereen rouwt op een andere manier en iedereen gaat er op een andere manier mee om. Zoals Silly al zei, er zijn geen regels. Ik bijv, schrijf ook graag van me af maar ik huil ook snel als het om het leed of verlies van dieren gaat.
Met Aglaya, mijn Arabier die op 5 jarige leeftijd kanker kreeg en op 12 jarige leeftijd uiteindelijk moest worden ingeslapen, wist ik al heel lang dat het ging komen. Ik heb goed en lang afscheid kunnen nemen. Die rouw periode was dan ook heel anders dan toen ik Grizzly (mijn husky) onverwachts verloor na een aanrijding, Tada (cremello hengstje) onverwachts dood in de wei vond, of bij mijn kat Peanut die is vergiftigd en in de kliniek s'nachts is overleden. In de laatste drie gevallen heb dagenlang gehuild en wil ik m'n huis en bed ook niet uit.
Doe wat voor jezelf goed voelt maar probeer je gevoelens niet weg te duwen.
Sterkte! :gut: