“ Anything less then I love you is lying”
Anders dan een ander, dat was je zeker. Vanaf de eerste dag dat ik die grote hertenogen en die gitzwarte neus over de boxdeur zag uitsteken wist ik het al.
Dansen als Totilas, galopperen als Seabiscuit, capriolen als een Lippizaner. Trots en Fier als een arabier met het hart van een leeuw en zo dapper als een muis.
Boos kijken zonder enige betekenis, de woesteling die van knuffelen hield. Altijd frutten en frunniken, ik je lange manen vlechten, jij aan de kraag van mijn jas sabbelen… lipje, lipje, lipje.. TANDEN! Ik kon je uittekenen.
Op de grond de beste vrienden, tijdens de training zo vaak niet. Het besluit je te verkopen kwam dan ook uit liefde. Ik was er van overtuigd dat jij veel meer plezier zou hebben met buitenrijden en veel buiten spelen met 14 vrienden op een droog land in zomer en winter in het verre Duitsland, bij een eigenaresse die vanaf het eerste moment verliefd op je was.
Het mocht helaas niet zo zijn.
Ik had het niet aan zien komen, wie ook wel? Een drie jarige stungunner van een paard. Tijdens een strandrit kwamen we bijna niet aan rijden toe omdat iedereen wilde zeggen hoe knap en hoe mooi je was. Doet me dan weer denken aan een liedje van Don Mclean waarin hij zegt: “This world was never meant for one as beautifull as you”.
Tijdens de keuring kwam er niets naar boven op een ocd na, later bleek echter dat de dierenarts in kwestie beter in de supermarkt kan gaan werken. De duitse arts van de kopende partij ontdekte meerdere gebreken op de foto’s. En omdat ik al mijn vertrouwen in de foto’s en beide meningen kwijt was gingen we op pad naar Bodegraven.
Woorden als zeer matige conformatie, technisch total loss, spoken nog dagelijks door mijn hoofd. Na een hele dag vol onderzoeken, röntgenfoto’s en echo’s bleek dat je niet gezond was. Na het uitverdoven van je benen was je dan ook een heel ander dier. Zware artrose met losse stukken bot in beide achterbenen, haken aan de kogels, rafels aan de sesambenen, grote niet operabele OCD in je sprong gewricht, blessures aan banden en noem het maar op. Je manier van bewegen en de wijze waarop je gebouwd was zorgde ervoor dat je jezelf langzaam in de soep draaide als een slecht geoliede motor. Een fout genenpakket, dikke pech.
Omdat drie klinieken aangaven dat dit een zeer pijnlijke aangelegenheid ging worden, en opereren geen optie was, en ik niet wilde wachten tot die pijn daadwerkelijk zo erg zou worden dat je je vrolijkheid en onbevangenheid zou verliezen, heb ik je laten gaan.
Je ging in vrede, op de kliniek in Bodegraven, bij 2 ontzettend lieve dokters die je met zorg hebben laten gaan, en mij meer dan eens op het hart hebben gedrukt dat ik ontzettend trots moest zijn op de beslissing die ik voor je durfde te nemen. Het houden van een dier is de grootste verantwoordelijkheid die iemand op zich kan nemen, en het laten gaan op het moment dat het nodig is, is een van je plichten.
Ik draag je op handen, en mijn liefde voor jou is groter dan die voor mezelf, daarom weet ik dat het de juiste keuze is geweest, ondanks dat mijn hart huilt en de tranen al weken vloeien. Ik weet dat we elkaar weerzien, en ik hoop dat je daar waar je heen gaat Eline een kusje zal brengen.
Dag Morris, Dag vriend, Dag Prins, Dag Grapjurk…
“catch a falling star and put it in your pocket save it for a rainy day”
Jij was mijn ster, maar helaas kon je niet in mijn zak…
